Fic Harry Potter | Before the Light meet the Flower [LM/NM] [End]

**แวะคุยกันประเดี๋ยว**

ฟิคต่อไปนี้เป็นฟิค Harry Potter ที่เกิดจากพล็อตแวบ(อีกแล้ว) เป็นเรื่องของ LM/NM or Lucissa ในช่วงปี 1971 - 1981 โดยประมาณ เช่นเคย ใครที่ไม่สะดวกใจอ่านแล้วจากไปก็ไม่ว่ากันนะ

เนื่องจากเรื่องนี้ไม่ได้คิดว่าจะแต่งยาว  และในช่วงเวลาที่เหตุการณ์ในเรื่องเกิดขึ้นมีข้อมูลค่อนข้างน้อย ดังนั้นตอนหนึ่งอาจจะใช้เวลาแต่งค่อนข้างนาน คนเขียนเลยคิดไว้ว่าจะอัพสองวัน/หนึ่งตอน แต่ถ้าติดธุระ/ไม่สบาย ก็จะเว้นไปจนกว่าทุกอย่างจะเป็นปกตินะคะ

มีอะไรติชม เสนอแนะ หรือสงสัยอยากถามก็คอมเม้นต์ไว้ได้ ถ้ามีเวลาจะมาตอบให้นะ (**เราไม่ใช้คำไม่สุภาพกันนะ)

ท้ายสุด ขอให้ทุกคนอ่านให้สนุก

ป.ล. นอกจากตัวละครที่คนเขียนคิดขึ้นมาเอง(ถ้ามี)แล้ว ตัวละครตัวอื่นที่เหลือเป็นของ J.K. Rowling ผู้แต่งแฮร์รี่ พอตเตอร์ และไม่ได้เจตนาให้เกิดความเสียหายต่อตัวละครใดๆ เรื่องนี้แต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น

ป.ล.2 เนื้อหาในฟิคนี้จะใช้ข้อมูลเสริมจากอินเตอร์เน็ต(ส่วนมากแล้วจะเกี่ยวกับตัวละคร และเรื่องวัน/เดือน/ปี) ผสมกับส่วนที่คนเขียนแต่งเอง เพราะงั้นอาจจะมีการหลุดคาร์แร็คเตอร์ไปบ้างไม่มากก็น้อย

ป.ล.3 แต่ละตอนมีความสั้นยาวไม่เท่ากัน เพราะคนเขียนแต่งตามอารมณ์ ไม่ได้กำหนดตายตัว ถ้าสั้นไปหรือยาวไปก็ขออภัยด้วย

ป.ล.4 เรื่องนี้เกิดงอกมาในหัวตอนที่คนเขียนกำลัง depress มากค่ะ ดังนั้นดราม่ากันไปยาวๆ เลยค่ะ

Intro:

‘I am but a flower, and every flower is supposed to blossom in warmth and the ray of light. However, this flower is planted in the cage of ice…Could it possibly survive this cold, I wonder…’

 – Narsissa (Black) Malfoy

“ท่านแม่คะ? ทำไมชื่อของหนูถึงไม่มาจากดวงดาวเหมือนของพี่เบลล่าหรือพี่แอนดี้ล่ะคะ?” นาร์ซิสซ่าตัวน้อยในวัยเพียงสามขวบเอ่ยถามดรูเอลล่า แบล็คผู้เป็นมารดา

“นั่นก็เพราะว่าหนูคือลูกสาวที่สวยที่สุดของแม่ยังไงล่ะ ลูกมีเชื้อสายของตระกูลโรซิเออร์ที่ทรงเกียรติและสง่างาม ดังนั้นลูกจึงเป็นดอกไม้ ไม่ใช่ดวงดาว…”

ในตอนนั้นเด็กหญิงผมทองตัวน้อยเพียงแต่รู้สึกดีใจที่ผู้เป็นมารดาเอ่ยชม ทั้งเธอและผู้เป็นแม่ไม่ได้คิดเลยว่าคำพูดนั้นสามารถตีความได้อีกอย่างซึ่งนาร์ซิสซ่ามาคิดได้อีกครั้งเมื่อโตขึ้น

‘ลูกจึงเป็นดอกไม้…ไม่ใช่ดวงดาว’

หมายความว่า…ฉันไม่ใช่ส่วนหนึ่งของตระกูลแบล็คเหรอ?

…

..

.

1^st September, 1966

“สลิธิริน!!” หมวกคัดสรรตะโกนเสียงดังหลังจากที่ถูกวางลงบนศีรษะของนาร์ซิสซ่าได้ไม่นาน เด็กหญิงถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะวิ่งไปนั่งข้างๆ พี่สาวทั้งสองคน

“ดีใจด้วยนะซิสซี่ ในที่สุดเราสามคนก็ได้มาเรียนด้วยกันพร้อมหน้า แถมได้อยู่บ้านเดียวกันหมดเลยด้วย!” แอนโดรเมด้าซึ่งขณะนั้นเป็นนักเรียนปีสามกอดน้องสาวเอาไว้พลางกับพูดอย่างอารมณ์ดี

“เฮอะ! มันก็แน่อยู่แล้วไม่ใช่รึไง แอนดี้? ซิสซี่ของพวกเราคือแบล็ค ดังนั้นก็ต้องได้อยู่สลิธิรินอยู่แล้ว” เบลลาทริกซ์ในวัยสิบห้าปีเค้นเสียงขึ้นจมูกอย่างทะนงขณะที่พูด

ถึงน้ำเสียงและท่าทางของเธอจะดูยโสโอหัง และไม่ค่อยสนใจการคัดสรรของน้องสาวคนเล็กเท่าไหร่ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอรู้สึกภูมิใจที่พวกเธอทั้งสามคนพี่น้องปฏิบัติตามหนึ่งในธรรมเนียมของตระกูลได้อย่างสมบูรณ์แบบ

เนื่องจากซิกนัสกับดรูเอลล่าไม่มีบุตรชาย ในขณะที่โอไรออนและวัลเบอร์กามีถึงสองคน ทำให้เวลาที่ครอบครัวพบปะกันที่กริมโมลด์ เพลส ครอบครัวของพวกเธอสามคนมักจะถูกวัลเบอร์กาข่มอยู่กลายๆ ซึ่งเบลลาทริกซ์ไม่ชอบใจเลยแม้แต่น้อย ส่วนแอนโดรเมด้ากับนาร์ซิสซ่าไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่และสนิทสนมกับญาติผู้น้องทั้งสองดี

นาร์ซิสซ่ารักครอบครัวของเธอทุกคน และยินดีทำทุกอย่างเพื่อพวกเขา จนกระทั่งวันที่เธอเข้าเรียนที่ฮอกวอตส์เป็นวันแรก

วันที่เธอได้พบกับเขาคนนั้น…

“ยินดีต้อนรับสู่บ้านสลิธิรินครับ คุณแบล็ค”

ในวินาทีนั้นเองที่นาร์ซิสซ่าร่วงลงไปในหลุมรักที่เธอไม่มีวันกลับขึ้นมาได้อีก หัวใจของดอกไม้น้อยได้ตกเป็นของแสงสว่าง…

“ผมลูเซียส มัลฟอย ยินดีที่ได้รู้จัก”

แสงสว่างที่มีชื่อว่าลูเซียส มัลฟอย

.

.

-1971-

“นี่คุณแบล็ค จริงเหรอที่ว่าเธอหมั้นกับมัลฟอยน่ะ ยินดีด้วยนะ ฉันล่ะอิจฉาเธอจริงๆ เลยที่จะได้สามีหล่อเลิศขนาดนั้น เรียนก็ดี กีฬาก็เก่ง แถมบ้านยังรวยด้วย”

คนที่เท่าไหร่แล้วนะเนี่ยที่เข้าใจผิด…คนที่จะได้แต่งกับเขาไม่ใช่ฉันซักหน่อย

นาร์ซิสซ่าปฏิเสธคำแสดงความยินดีของเพื่อนร่วมบ้านคนที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้

เรื่องมันเริ่มมาจากสัปดาห์ก่อนที่ข่าวการหมั้นหมายกันของบ้านมัลฟอยและแบล็คกระจายมาถึงในโรงเรียน และตอนนี้ฉันก็คือแบล็คที่เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ยังเรียนอยู่ เบลล่าก็จบไปหลายปีแล้ว แอนดี้ก็เพิ่งจบไปได้สองปีพอดี เหลือฉันคนเดียวที่ยังเรียนไม่จบ

“อ้าว? ถ้าอย่างนั้นใครจะได้แต่งกับรุ่นพี่มัลฟอยกันล่ะคะ?”

“เป็นความลับในครอบครัวน่ะ…”

พูดจบฉันก็เดินเลี่ยงไปทางอื่นโดยไม่สนใจว่าพวกเขาจะเอาฉันไปพูดลับหลังว่ายังไง เพราะมันไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไรเลย

ยังไงซะ…ฉันก็มีฉายาว่า ‘ราชินีน้ำแข็ง’ อยู่แล้ว

เบลล่าร้อนเหมือนไฟ แม้จะรู้ว่าหากแตะต้องก็จะเจ็บตัว แต่คนก็ยังอยากจะลองเจ็บตัวดูซักครั้ง หากนั่นหมายถึงการได้ชมความงดงามของเปลวไฟ

แอนดี้เหมือนแสงแดดอุ่นๆ ในฤดูใบไม้ผลิ เธอยิ้มแย้มร่าเริง ใครอยู่ด้วยก็สบายใจ ใครๆ ต่างก็ชอบเธอ และนั่นรวมถึงเขาด้วย…

ส่วนฉัน…ฉันมันก็แค่ดอกไม้ที่แกะสลักขึ้นจากก้อนน้ำแข็ง แม้มันอาจจะสวยงาม แต่ก็เป็นเพียงสิ่งประดับใสๆ ไร้สีสัน

ฉันไม่มีวันเทียบได้กับพี่สาวทั้งสองคน…เพราะฉันเป็นเพียงดอกไม้เล็กท่ามกลางหมู่ดาวที่สว่างไสว

ดวงดาวกับแสงสว่างเป็นของคู่กัน ส่วนดอกไม้นั้นทำได้เพียงแต่มองตามแสงสว่างนั้นไป ไม่อาจจับต้อง…ไม่อาจครอบครองได้

พอนึกถึงเรื่องนี้ทีไร…ทำไมน้ำตาถึงได้ไหลไม่หยุดทุกทีเลยนะ

.

.

“เป็นไปได้ยังไงกัน หนีงานแต่งอย่างนั้นเหรอ?!”

“ปล่อยให้เป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน”

“นังเด็กไม่รักดี!”

“ทรยศต่อเลือด!!”

ฉันนั่งอยู่ในห้อง กำลังแต่งตัวสำหรับร่วมงานแต่งงานของพี่สาว และนั่นก็คือบทสนทนาที่ดังเข้ามาในห้อง แต่ฉันพยายามที่จะไม่สนใจ พยายามไม่คิดถึงอะไรทั้งนั้นแล้วทำใจให้ว่างที่สุด

ได้แต่หวังว่าฉันจะตัดสินใจถูก…

แต่น่าเสียดาย…ฉันคิดผิด

.

.

นาร์ซิสซ่า มัลฟอย (แบล็ค) ในวันที่จบปีหกที่ฮอกวอตส์ คือวันเดียวกับที่เธอได้เริ่มต้นชีวิตคู่กับชายที่เธอรัก…เพียงแต่ว่าคนที่เขารักกลับเป็นคนอื่น

เธอเป็นเพียงตัวแทนของคนอื่น…

และนี่คือเรื่องราวก่อนที่แสงสว่างและดอกไม้จะหากันพบ